Wat heb ik met voetbal wordt mij vaak gevraagd, want ‘het is toch maar een spelletje’ hoor ik dan ook geregeld voorbij komen.
Voetbal is zoveel meer, meer dan een spel, meer dan een 90 minuten durende wedstrijd.
Als je echt kijkt, zie je meer dan een speler.
Als je rondkijkt op een amateurvereniging, in het hartje van een wijk waar armoede en vechtlust overheerst, zie je dat het meer is dan een spel.
Voor veel jongens en meiden is het een uitlaatklep, een plek om even kind te zijn, tiener of jong volwassene. Een plek waar je jezelf kunt zijn, of juist totaal iemand anders. Waar je met wedstrijdpremies je familie kunt helpen, hoe klein ook, zoals met de aanschaf van noodzakelijke boodschappen. Het is ook een plek waar je kunt leren om jezelf te beheersen of juist voor jezelf op te komen.
Als je rondkijkt bij een BVO kun je dit soort jonge mannen zo makkelijk herkennen. Jongens die door middel van hard werken, knokken en talent een verschil kunnen maken voor hun familie en voor zichzelf.
Jongens die van ‘1 uit de wijk’ naar ‘1 uit de selectie’ zijn gegaan. Je ziet bij een BVO jongens rondlopen die doorzettingsvermogen en al dan niet de waarden van thuis tonen, op het veld en langs het veld. Jongens die van hun passie hun werk hebben kunnen maken. Stuk voor stuk zijn het jongens met een eigen verhaal, een eigen achtergrond en ervaringen. Stuk voor stuk zijn ze uniek.
Een aantal supporters zien hen als ‘eigendom’, als een reden om ieder weekend bij de club de meest vreselijke dingen te roepen als ze niet voldoen aan het plaatje.
Achtergrond, religie, ziektes, familieleden,.. alles wordt erbij gehaald om de spelers in kwestie keihard te kwetsen en dat zijn dan hun ‘eigen supporters’. Om vervolgens via social media hetzelfde te moeten lezen, vaak anoniem en zonder empathie. Vanuit mijn werk kan ik het gedrag analyseren en uitleggen, zelfs passend vinden bij de groep die het aangaat. Toch zal ik het nooit goedkeuren, blijf ik het tegenspreken langs de lijn als ik de kans krijg en leer ik spelers om te gaan met dit soort momenten.
Ik geniet van voetbal, geniet van het spel. En nee, niet per se door de technische vaardigheden, de tactiek of de spelbeleving.
Ik roep altijd dat ik geen verstand heb van voetbal en dat hou ik maar zo. Ik geniet van de spelers, de mens op het veld. Ik geniet van het spel dat gemaakt wordt door de speler, door de persoon die hij is, langs het veld en op het veld.
Ik geniet van die speler die zichzelf bewijst in het veld en de trainer laat zien wat hij waard is, wachtend op die ene kans. Ik heb waardering voor de speler waarvan de moeder ziek is, maar op het veld even alles kan vergeten. Ik ben trots op die speler die thuis geen euro uit kan geven, maar op de club het liefst alles deelt. Ik heb bewondering voor die speler die iedere week de meest vreselijke dingen hoort over zichzelf en over zijn familie en toch bewijst dat hij het recht heeft om in het 1e te voetballen en zich niet laat leiden door die uiting van haat.
Ik geniet evenveel van de speler die zichzelf nog moet ontwikkelen, mentaal of fysiek. Die juist niet goed omgaat met die woorden die geroepen worden, niet altijd het doorzettingsvermogen laat zien en vaak zijn straatmentaliteit meeneemt naar de club. Die zichzelf niet meer herkend en niet altijd meer weet wat er van hem verwacht wordt. Ook hij is uniek, wil een kans en gezien worden.
Ik zie meer dan een speler, dat maakt mijn werk zo mooi, vaak met voldoening, een trots gevoel, mooie momenten en leerzame ervaringen.